Libanon: “voor mij is het boek gesloten”

Een jaar na onze Terugkeer reis naar Libanon is voor Hans het boek “Libanon” gesloten. Hij heeft sinds zijn terugkeer uit Libanon, in 1980, altijd de wens gehad ooit nog eens terug te keren.
Vorig jaar, 28 april 2017, is deze wens in vervulling gegaan.
Hieronder het reisverslag dat ik vorig jaar voorafgaand aan en gedurende de reis in Libanon heb gemaakt.

In de ban van LiBANon

Naar aanleiding van onze groepsreis naar Libanon 28-04-2017 hebben we op 4 maart 2017 een informatiemiddag op het Veteranen Instituut in Doorn gehad. De herinneringen worden allemaal weer opgehaald. Hans heeft het thuis zelden over Libanon en al helemaal niet over wat hij daar mee heeft gemaakt. Gaat ook nooit naar een reünie. Hij heeft zijn eigen beleving. Op de terugreis van Doorn naar Groningen waren we zo druk aan het praten over alles, waardoor we tot 2x toe de afslag op de snelweg hebben gemist.

Eenmaal thuisgekomen was Hans nog steeds helemaal in de ban van Libanon en is alle dia’s van toen terug gaan kijken. Hassan zat nog altijd in zijn hoofd en hij dacht dat hij niet meer leefde. Maar toch…. Hans is op internet gaan zoeken naar Hassan in Libanon. Het is eigenlijk zoeken naar een speld in een hooiberg. Zijn achternaam wist hij niet, maar naar veel zoeken komt hij op internet een foto van Hassan tegen, waardoor hij ook zijn achternaam erbij krijgt.

Het blijkt dat Hassan al jaren in Leeuwarden woonachtig is. Hassan is jarenlang tolk geweest voor Unifil. Nederland heeft hem tot 3x toe een visum aangeboden, die hij heeft afgeslagen, totdat de situatie onhoudbaar werd. Via Geneve is Hassan op Schiphol terechtgekomen en heeft 2 jaar in Den Haag/Scheveningen gewoond. Hij heeft in Nederland ook in dienst in Amersfoort gezeten, totdat zij hem wilden uitzenden naar Afghanistan. Hier heeft hij voor gepast, is uit dienst gegaan en zodoende in Leeuwarden terechtgekomen.

Hans had nog zoveel dia’s van Libanon 1980, waar je eigenlijk nooit meer naar kijkt. Afgelopen woensdag 8 maart heb ik daarom alle dia’s omgezet naar digitale foto’s, waardoor alle foto’s weer zichtbaar zijn. Aan het eind van de middag heeft Hans een aantal van die foto’s van Hassan in een privébericht gestuurd om contact te krijgen. Woensdagavond reageert Hassan met de vraag hem te bellen. Prachtig!
Na 37 jaar hebben ze elkaar eindelijk weer gesproken en allebei zijn ze zo enorm onder de indruk, met verhalen en vragen in hun hoofd, ze willen zoveel zeggen, maar komen niet uit hun woorden. Het duurt maar even en Hassan belt terug: “morgen heb ik een feest op de zaak en jij moet ook komen. Er komen 3 Libanese zangers”. Beiden hebben ze ’s nachts geen oog dichtgedaan.

Donderdag 9 maart zat Hans ’s ochtends vol emoties aan tafel. Ik moet mee anders kan hij zijn verhaal niet delen. Het moet echt….. Want ook de terugreis van Leeuwarden naar Groningen is anders zo stil…. Hij moet het delen.
Na 37 jaar zijn ze weer bij elkaar, wat een warm welkom en wat een emoties. Het was een prachtige avond met muziek, eten, foto’s en zijn Libanese vrienden met als middelpunt Hans en Hassan….. Alle vrienden van Hassan waren op de hoogte gesteld dat Hans zou komen. Zo bijzonder en mooi, met geen pen te beschrijven, waar aan het eind van de avond bijna geen afscheid van te nemen is.

Hassan heeft zijn familie al ingelicht dat wij 28 april naar Libanon gaan en wij moeten bij hun langs. Zij verwachten ons. Uniek!!!

Tijdens de informatiebijeenkomst op 4 maart, werden Hans en Otto gevraagd door Anne Salomons, freelance journaliste, voor een interview, namens het Veteranen Instituut.
Ineens komt Hans naar me toe, dolenthousiast: “ik ga tijdens de reis een blog bijhouden voor het Veteranen Instituut”. Ook Anne komt na die tijd naar mij toe om te vertellen dat Hans een blog bij gaat houden tijdens de reis in Libanon. Dusssssss……… Ik heb Anne meteen maar even vertelt dat ik dat dus moet doen. Hans is dolenthousiast, maar krijgt nog geen letter op papier, dat wil zeggen: ik moest eerst uitleggen wat een blog was en als hij een verslag moet maken komt het er in straattaal op te staan, volgens mij is dan nou juist niet de bedoeling. Maar goed je weet meteen wat je tijdens de reis te wachten staat. Precies: ik ga dus een blog bijhouden tijdens de reis in Libanon.

Naar aanleiding van mijn eerste verslag over Hans en Hassan werd ik 2 dagen later gebeld door Miral, journaliste die tijdens onze reis aanwezig is. Zij wilde heel graag een interview met mij. Ik heb gezegd dat ik alleen dat geschreven heb wat ik heb gezien en meegemaakt. Ik ben geen prater en heb het verhaal ook niet. Hans is de prater, maar krijgt het niet op schrift. Wat dat betreft een prima combinatie en erg aanvullend. Miral zou naar Groningen komen. Dit is ook gebeurd, ondanks uitvallende treinen is Miral bij ons geweest om het verhaal van Hans aan te horen, zodat zij er een verhaal van kon maken. Helaas is dit niet gebeurd in verband met privéomstandigheden bij Miral, maar we zijn straks 11 dagen bij elkaar en hebben elkaar genoeg te vertellen om er een mooi verslag van te maken. Tevens werkt Miral voor de radio en wil hem hiervoor interviewen.

Weerzien met Libanon 2017

Vrijdag 28 april.
Eindelijk was het dan zover. Na 37 haar eindelijk weer terug naar Libanon.. Na het uitzwaaimoment door generaal Dedden op Schiphol , zijn we vertrokken richting Beirut.
De reis verloopt goed. In Beirut aangekomen zijn we via de mooie kustweg richting Tyre gereden. Na een lange reis zijn we aangekomen in het Platinum Hotel waar de meesten zich terugtrokken op hun kamers.

Zaterdag 29 april.
Vandaag een rondreisdag in Tyre met bezichtigingen van de archeologische sites Tyre Barracks, Al Bass met renbaan en de site Al-Mina. Als afsluiting aan de haven bij Tony nog even een terrasje pakken.

Zondag 30 april.
Hier gaat het om, de eerste dag dat we een aantal posten gaan bezoeken. We zijn begonnen bij post 7-12. Wat een toestand om daar te komen. Alle contacten moeten geïnformeerd worden en onder begeleiding van de Mukhtar van Hezbollah worden we vervolgens naar de plek begeleid. Bij het vervolg om door te reizen naar post 7.9 nog even bij de familie van de Mukhtar langs geweest, handje geschud en doorreizen.
Aangekomen bij post 7.9: deze is helemaal kapot gemaakt. Een wazige tekst aan de zijkant van het gebouw laat zien dat het van de UN is. Na een meegebrachte lunch hebben we hier een herdenking van 2 omgekomen soldaten. Vervolgens bij post 7.8 hebben we nog een herdenking gehouden van een omgekomen soldaat.

Het mooie aan deze reis is dat iedereen zijn eigen verhaal heeft en je er niet over uitgepraat raakt omdat je overal en van iedereen wel weer een aansluiting vindt op een ander verhaal. Het is een soort van verbroedering. Er is veel niet meer herkenbaar, er is in de afgelopen 37 jaar enorm veel gebouwd, terwijl toen wij er zaten er helemaal niets stond. Bijzonder vreemd om te zien.

Ineens krijgen we te horen in de bus dat ze naar mijn post 7.18 gaan. Deze stond voor over 2 dagen gepland, maar een echte planning is er niet meer, je moet hier alles per dag bekijken. We rijden langs citroenen, sinaasappels en bananenplantages. Enorme bossen zijn er te zien. Het wordt ook wel het “paradijs” genoemd. Prachtig. Aan het eind van de weg gaan we naar links. Vreemd, want in Hans zijn hoofd had hij het idee dat ze naar rechts zouden moeten gaan. Ineens staan daar een rij gebouwen/winkels en hier moet het dan zijn. Maar er is helemaal niets meer… Dat wil zeggen: hij herkent helemaal niets meer. We lopen een steegje in en kloppen aan bij een huis. Een gesluierde vrouw doet de deur open en Miral, onze journaliste die Arabisch spreekt, vraagt naar de post of zij dat iets over weet en vervolgens vertelt zij over Hassan Sarrad, de vriend van Hans, die hij hier vroeger als klein jongetje heeft leren kennen en als volwassen man een paar maanden geleden weer heeft gevonden in Leeuwarden. De vrouw kent Hassan. Er komt nog een man bij en hij kent het verhaal ook. Hans laat de vrouw een aantal foto’s zien van vroeger. Ineens laat de vrouw een foto zien van Hassan met een kleine jongen….. Erg vreemd want dat is Hans zijn foto. Die heeft hij gemaakt….. Het blijkt haar man naast Hassan te zijn. Het ijs was gebroken. De verhalen komen en nog meer foto’s worden er getoond. Hassan is 2 weken geleden hier geweest in verband met de bruiloft van zijn zus en heeft de foto’s die wij hem gestuurd hebben aan hun gegeven.
Ineens komt er een Libanese man aangelopen en roept keihard: “Hoe is het met jou”……. Geweldig het wordt een uitbundige begroeting met Hossin. Allemaal verhalen en foto’s. Helaas waren we met een groep van 40 man en hadden niet erg veel tijd. Na ongeveer 15 minuten hebben wij onze reis weer voort moeten zetten. Erg vreemd allemaal. Er was helemaal niets meer wat hij zich kon herinneren. In zijn hoofd is hij toch bezig met het reconstrueren van hoe het er toen uitzag en nu, maar er was niets, behalve de plantage. Maar de ontmoeting met Hossin was een geweldige aansluiting op mijn ontmoeting met Hassan. Dat maakt het plaatje wel compleet.

Maandag 1 mei.
We zijn allereerst weer naar post 7.18 gereden, maar nu het gebied zelf in. Zoveel Hans gisteren op de plek waar de post heeft gestaan zich niet meer kon herinneren, zoveel herinnerde hij zich vandaag wel.
We zijn allereerst het gebied in gelopen zodat de mannen de exercitie konden oefenen met baret op voor de 4 mei dodenherdenking alhier. Dit bleek geen overbodige luxe te zijn. Allemaal in de houding en marcheren maar…. De weg was de bevoorradingsroute van Haris naar post Alpha 7.1. In dit gehele gebied heeft Hans patrouille gelopen en in de bergen geobserveerd. Uiteindelijk kwamen de verhalen ook in samenwerking met de verhalen van andere veteranen die op de post van Alpha 7.1 hebben gezeten.
Het is een prachtig gebied wat grenst aan en uitkijkt op zee en aan de voet van de berg ligt. Groen en fruitig…..
De reis werd vervolgd richting post 7.5, ook wel Fort Wanhoop genaamd. De gehele post is totaal verdwenen. In onze groep bevindt zich nog een Hans, Hans van Putten. Deze Hans was 20 jaar toen hij uitgezonden werd naar Libanon. Toen hij 4 maanden in Libanon zat is hij door het scherpstellen van een handgranaat beide onderarmen verloren. Tijdens het ziekenvervoer van hem werden ze zelfs nog beschoten en het heeft een halve dag gekost voordat hij in Haifa terechtkwam in een ziekenhuis. Een pracht kerel met een geweldige vorm van humor. Je moet het maar kunnen. Zijn motto is: “je gaat hierheen als de puberteit net uit bent en komt terug als een volwassen kerel. “Dat is bij mij ook gebeurd, ik kan niet meer neuspeuteren”.
Via post Charley’s Angels in Al Mansouri zijn we doorgereden naar het paradijs, waar we een uitgebreide wandeling hebben gemaakt.

Dinsdag 2 mei.
We hebben ’s ochtends eerst een voorlichting gekregen van het Lebanon Mine Action Centre. Toen de Israëliërs zich hebben teruggetrokken destijds hebben zij al hun overtallige clusterbommen in het zuiden van Libanon gedropt. Hierdoor is het jarenlang voor de mensen niet mogelijk geweest om hun land te verbouwen. Het LMAC is sindsdien drukdoende om stukje voor stukje alles te ontmijnen. Bijzonder indrukwekkend te zien hoeveel zij hiervan hebben opgeruimd, maar ook hoeveel er nog steeds ligt. Helaas zijn er de afgelopen jaren veel doden gevallen, met name burgers en kinderen die toch de velden op gingen. Nederland ondersteunt dit project financieel.

Aansluitend zijn we doorgereden naar Sribbin om de dood van soldaat Jan Hoiting uit Groningen te herdenken. Deze 19-jarige jongen is destijds in zijn YP doodgeschoten.
RTL 4 nieuws is gisteravond bij ons in het hotel gearriveerd en heeft deze herdenking opgenomen, evenals de rest van de dag.
Onze weg werd vervolgd richting Haris. Wij werden hartelijk ontvangen door Ali, waar wij in zijn tuin hebben geluncht. Hij heeft iedereen toegesproken met als meest mooie opmerking: “jullie hebben hier geen oorlog gevochten, maar gevochten voor onze vrede”. Achter hun huis stond een post. Zijn moeder beschouwde deze jongens als haar zoons. Elke avond kookte ze voor hen. Ali ging ook veel met hen om. Hij vond het vreselijk als na een halfjaar er weer jongens weg gingen en er nieuwe voor terugkwamen. Het gaf hem een akelig en verlaten gevoel. Tot de dag de hele post vertrok. Hij had het gevoel alsof iemand op vakantie is en na 2 weken weer terug zou komen, alleen kwam er niemand terug. Hij heeft hier heel veel last van gehad, het gaf hem een verlaten gevoel. Het was mooi om met Ali hierover te spreken, vol enthousiasme, maar ook verdriet.
De Headquaters van de Dutchbatt in Haris is eigenlijk de enige post in Libanon die nog compleet is zoals toen. Een mooi groot gebouw, uiteraard compleet verwaarloosd, maar nog wel intact.
Er werd nog een bezoek gebracht aan het weeshuis in Tibnin, die opgebouwd is door de Nederlandse Unifil en die financieel ondersteund wordt door Nederland.
Ter afsluiting zijn we naar de post in Al Yatun gereden. Ook hier is nog maar 1 gebouw die er staat van toen, de rest is allemaal weg.

De komende 2 dagen zal RTL 4 nieuws ook bij ons aanwezig zijn. Donderdag 4 mei om 19.30 uur zal een en ander kort samengevat in het nieuws van RTL 4 worden weergegeven.

Woensdag 3 mei.
Vandaag gaan we naar het hoofdkwartier van de UN in Nakura.
Wij hebben hier de herdenking gehad van sergeant Nieuwenhuis. De speech was net begonnen toen er een hele delegatie, inclusief pers, van het hoofdkwartier aankwam. Nakura is een prachtige locatie aan zee. Eigenlijk is het een dorp op zich, zo enorm groot. Na de herdenking kregen we nog een zeer uitgebreide presentatie over de organisatie van Unifil en waar zij momenteel voor staan, de blue line (de officieuze grens tussen Libanon en Israël), etc. Aansluitend zijn we doorgereden naar het air force gedeelte, waar we na een korte briefing naar het helikopterplatform mochten.
’s Avonds bij het hotel hebben de heren nog enige instructies/korte briefing gekregen met betrekking tot het herdenkingsprotocol voor 4 mei van Luitenant-Kolonel Mezger en adjudant Roderik.

Donderdag 4 mei.
De dag waar het eigenlijk om gaat. Na een korte bijeenkomst in het Rest Hotel werden de heren opgesteld voor de exercitie. Marcherend gingen ze naar de plek van de herdenking/het monument. Hier stond het leger van Libanon al klaar met de fanfare ernaast, mooi aangeklede stoeltjes voor de genodigde gasten en de kransen.
Het was een lange, warme en indrukwekkende herdenking met toespraken gehouden door Roderik, Bart Hetebrij, Allysa van Laarhoven. Na afloop was er voor iedereen een uitgebreide lunch in het Rest Hotel, waarna iedereen de rest van de dag vrij had.
Wij zijn richting het strand gelopen. Bijzondere ervaring: iedereen die wandelt wordt naar getoeterd, vervolgens komen ze langzaam naast je rijden en vragen of je mee wilt rijden, als een soort van taxirit. Dit gebeurt niet 1 keer, maar de gehele wandeling naar het strand continue. Bij het strand aangekomen zijn we via de boulevard richting oud Tyre gelopen, naar de Souk. Prachtig is het hier. De oudheid, de geuren, de markt…..
De gehele Souk bevindt zich in het historische deel van Tyre.
Terug in het hotel is men toch wel heel benieuwd naar de nieuwsuitzending van RTL 4.
Olaf Koens heeft de uitzending gedownload en iedereen staat om hem heen. De reacties komen bij iedereen op hun mobiel binnen, erg leuk om dit te zien. Ook wij krijgen hier reacties over binnen.

Vrijdag 5 mei.
Om 4.30 wakker. Eigenlijk is dat elke ochtend zo. Het kan ook bijna niet anders aangezien om 4.00 uur de minaret gaat en er gebeden moet worden. Pffffff….. 4 uur ’s nachts. Maar goed. Als we dan toch wakker zijn…. ’s Ochtends is het internet hier sneller dan ’s avonds. Ineens een mail van Olaf Koens. Erg leuk, krijg je ook niet iedere dag. Hij heeft een link van de uitzending gemaild. Toch nog maar weer even kijken naar de uitzending en linken naar facebook voor degenen die het gemist hebben.
Vandaag weer heen heel programma voor de boeg.

Goed, het was dus erg vroeg en een hele drukke dag.
We zouden eerst naar Saida gaan, maar in de bus werd dat meteen al geschrapt. Te weinig tijd. Onze weg ging naar Mleeta. Hier is het Hezbollahnetwerk gevestigd. Wij zijn naar het museum geweest. Na het zien van een 15 minuten durende propagandafilm kregen wij een rondleiding. Op het terrein liggen allemaal oude tanks, munitie, wapens als kunst tentoongesteld. Het betreft een symbolisch graf van het Israëlisch leger. Gaandeweg de berg op gingen we door een tunnel die destijds door de HB is gegraven onder/door de berg. Claustrofobisch moet je hier niet zijn, maar jemig zeg wat een werk om dit te graven. Omdat we op een enorme hoogte stonden was er helaas geen uitzicht richting Israël. We stonden in de mist, oftewel het was een wazige bedoening.

Onze weg werd vervolgd naar Chateau Beaufort, het kruisvaarderskasteel. De Israëliërs hebben hier gezeten. Hoog boven op een berg met maar 1 toegangsweg. Bijzonder indrukwekkend als je bedenkt dat hier niemand kon komen en de bevoorrading maar via 1 weg naar boven kon. Dit kon alleen gebeuren onder zware beveiliging. Ze zaten daar als het ware geïsoleerd.

Toen we verder wilden reizen bleek dat we een lekke achterband van de bus hadden. Met een minimale snelheid zijn we de berg afgekomen op zoek naar een garage. Beneden hebben ze de band weer kunnen oppompen, maar het duurde niet lang voordat deze weer leeg was. Met een slakkengang zijn we naar het dichtstbijzijnde dorp gereden, band gerepareerd en doorgereden naar de gevangenis van Khiam.
Van deze gevangenis is praktisch niets meer over. Het enige wat er nog staat is een ijzeren toegangspoort, een paar cellen en isoleercellen. Het mooiste hieraan was eigenlijk het uitzicht. Enorme bergen…. Het blijkt dat de gevangenis gelegen is op een 3 landenpunt: Libanon, Syrië en Israël. Prachtig. Enorme bergen van de Golanhoogte.
Eigenlijk is het ook wel bizar. In Nederland ga je zo even een weekendje naar Duitsland of België, je kan eigenlijk overal zo maar overal heen reizen. Syrië en Israël zijn zo dichtbij, maar niemand kan er komen. Je bent hier als het ware opgesloten in eigen land. Onmogelijk.
We zijn teruggereden via de blue line (officieuze grens tussen Libanon en Israël). De wel loopt parallel aan de grens. Je zou zo naar deze grens kunnen lopen, ware het niet dat het geen schrikdraad maar stroomdraad is en tussen de blue line en het stroomdraad een mijnenveld van een paar meter ligt. Geen aanrader dus.

De terugreis was bijzonder vermoeiend, maar bij terugkomt stond ons een geweldig feestmaal met muziek en barbecue te wachten.

Zaterdag 6 mei.
Vandaag dan wel naar Saida. Hier zijn wij, met reisleidster, eigenlijk te kort, doorheen gelopen. De Souk is hier in 1 woord “prachtig”. Vervolgens hebben we naar het kruisvaarders zeekasteel bezocht. Aansluitend zijn we doorgereden naar Beirut.

Aangekomen in Beirut stoppen we voor een museum. Iedereen kijkt wat in het rond, gaat vooral naar de wc en staat te wachten tot er iets gebeurd. Uiteindelijk blijkt dit een misverstand te zijn. De reisleidster had het museum zelf in het programma gezet. De vraag werd gesteld wie er naar het museum wil en wie de stad in. Iedereen wilde de stad in. Dus inpakken en wegwezen.
Op naar het oude deel (en nieuwste deel wat erom heen gebouwd wordt) van Beirut. In tegenstelling tot de rest van Beirut is het hier prachtig. De oudheid van Beirut is hier bijzonder mooi gerestaureerd. Het is allemaal Frans georiënteerd. Dit deel zijn wij dus als eerste ingelopen en uiteraard veel foto’s genomen. Achteraf blijkt dit een goed besluit geweest te zijn. Beirut is zo enorm beveiligd, zoiets heb ik nog nooit meegemaakt. Overal politie in burger die ineens mensen in auto’s en op scooters van de weghaalt. Veel leger en toen we een halfuur later weer bij het Franse deel uitkwamen bleek dat we hier niet meer in konden. Alles was hermetisch afgesloten. We zijn nog helemaal rond gelopen want dat was met de groep weer onze ontmoetingsplek. Niet mogelijk. Foto’s mochten ook niet meer genomen worden. Er reden veel auto’s rond compleet geblindeerd met het leger als escort. Bijzonder. Er bleek een of andere herdenking te zijn.

Tijdens het rondstruinen in Beirut liepen we door de duurste winkel straten waar winkels als Cartier en Hugo Boss zitten. En wat zien de heren ineens: allemaal missen op straat. Er is een of andere missverkiezing. Hier moeten natuurlijk wel foto’s van genomen worden, ook met de heren en een miss. Eigenlijk is Beirut het Parijs van Libanon.

Zondag 7 mei.
De laatste dag in Libanon. Er staat niets op het programma dus maar even kijken wat we gaan doen. Morgen vliegen we weer terug. 11 dagen Libanon zijn als een sneltrein voorbij gevlogen, maar er we hebben zoveel gezien, indrukken opgedaan en mogen meemaken. Geweldig.

Al met al was dit een fantastische reis door een prachtig Libanon. Het mooiste aan deze reis was dat het een persoonlijke reis was. Iedereen die meereist is hier met een doel en ze hebben allemaal 1 ding gemeen en dat is Libanon. Je kan een reis maken naar Thailand of zo, maar dat is alleen om het land te zien. Iedereen heeft een verhaal en of je nou op een post hebt gezeten of er bent geweest, het zijn allemaal schakels en het vorm 1 ketting. Dit kan een reisbureau je niet aanbieden. Libanon is een prachtig land en zeker de moeite waard om weer naar terug te keren.

Zondag 7 mei.
Vandaag een vrije dag. Wij om 7 uur ontbijten, zodat we de hele dag kunnen benutten.
Om 8.00 uur naar het strand gelopen, in de hoop dat ze met deze strandwandeling naar het zuiden kunnen lopen tot de plaats waar Hans zijn post heeft gezeten, 7.18.
Helaas ging dat niet. Het Palestijnse kamp is ervoor gebouwd en hier kom je niet langs.
Wij weer terug en via de weg die kant op lopen. Toch weer een roadblock en op afstand wordt al geroepen: “go go go”. Niet dus.
Wederom teruggelopen en besloten een taxi aan te houden om naar Saida, de Souk, te gaan. Hans hield een illegale taxi aan (deze zijn hier in overvloed). Ik zei nog: “ik wil niet in een taxi die in Nederland niet door de APK komt”, maar goed. Wij toch instappen. Het was zo’n oude Mercedes uit het jaar 0, waar je de raampjes nog van open moet draaien.
Het was een prachtige rit langs de oude kustweg en niet via de snelweg.
De taxichauffeur zou ons afzetten bij de Souk, maar dat gebeurde niet. Hij reed een parkeerterrein op, maar sprak nog even met de Libanezen die op de hoek zaten voordat hij het terrein opreed. Hans vroeg wat hij moest betalen. Vooraf hadden wij al gevraagd wat zo’n rit naar Saida zou moeten kosten en dat zo 40 dollar voor heen en terug moeten zijn. Deze man sprak geen Engels en had het alleen maar over 5 chamsine. Ik dacht nog wat is nou chamsine, een nieuwe muntsoort of zo. Hans bood hem 20 dollar aan, maar dat wilde hij niet en bleef maar chamsine zeggen. Ik bellen met Johan van de Stichting: “wat is chamsine”. Johan vroeg of hij het over dollars had, en dat was inderdaad zo. Het bleek 50 dollar te zijn. Nou mooi niet dus. Tijdens de rit wist de man alleen maar te zeggen: “you are my friend” en “I love Holland”, en dan weet je eigenlijk al genoeg.
Hans geeft hem 20 dollar en stapt uit, zegt tegen mij “uitstappen” en tegen de man alsnog “you are not my friend”. Wegwezen en doorlopen dus. Hup de Souk in. Prachtig al die geuren en kleuren. Na een uurtje Souk waren we er klaar mee. Ik voelde me enorm bekeken en we hadden het ook wel gehad. Eerst hadden we het idee met de bus terug te gaan, maar die stonden er niet, dus dit keer een officiële taxi aangehouden en geen problemen.
We hebben ons af laten zetten bij het strand. In eerste instantie had ik nog het idee, ik ga daar niet in bikini liggen.. Het is een land met zoveel diversiteit. De een draagt een hoofddoek en is volledig bekleed en de ander loopt er westers bij.
Aangekomen bij het strand lagen er meerdere vrouwen in bikini. Ik dacht: “dit is mijn strandje”. Hup kleren uit en liggen.

’s Avonds in het hotel had 1 van de medereizigers besloten zijn vriendin ten huwelijk te vragen. Voor hun emotioneel, maar voor ons… Tja, wat moet je er van zeggen. In elk geval was iedereen het erover eens dat dat dan maar de reünie zou moeten zijn.

Maandag 8 mei.
De dag van de terugreis. Om 12 uur (lokale tijd, het is daar 1 uur later) vertrok de bus richting Beirut. Op het vliegveld moet je wel 7 keer door een controle heen. Pffffff…… Bijzonder vermoeiend, maar goed, procedure.
Aangekomen in Frankfurt, wederom 3 keer controle. De laatste controle is de douane en voor een doorreis moet je je paspoort zelf scannen. Op de heenreis werd mijn paspoort als enige al niet gescand. Deze keer wederom niet. Wat ik ook probeerde tot 6x toe een dikke rode kruis, bij meerder poortjes die ik probeerde. Ik raakte aardig opgefokt omdat er maar een halfuur tijd was om de aansluitende vlucht te halen. Gelukkig was ik niet de enige. Samen met Jos zijn we iedereen voorbij gegaan, rechtstreeks naar de douane. Deze vrouw wist mij te vertellen dat er niets mis wat met de chip in mijn paspoort en het maar weer moest proberen. Nou dat ging ik mooi niet doen dus. Ik haar uitleggen dat dat niet zo is, want dat was de heenreis al niet zo en nu alweer niet tot 6 keer toe. Ik begreep dat zij mij de rij in wilde sturen, maar dat ging ik niet doen. Uiteindelijk zij ze dat ik mocht doorlopen. Pffffff hier wordt ik dus helemaal niet goed van.
Eenmaal in het vliegtuig en in de lucht bleken er 2 van onze groep niet in het vliegtuig te zitten, Martien en Bram. Zij kwamen niet door de laatste controle. Onvoorstelbaar: 7 controles in Beirut en 3 in Frankfurt en dan alsnog niet mogen instappen. Morgenvroeg kunnen zij verder reizen. Wat een deceptie.
Op Schiphol van iedereen afscheid genomen en terug naar Groningen.

Stichting Weerzien met Libanon: video
Uitzending RTL 4 Nieuws